در بهارگریه عیش بیدلان آماده است

اشک تاگل می کند هم شیشه و هم باده است

طینت عاشق همین وحشت غبار ناله نیست

چون شرارکاغذ اینجا داغ هم آزاده است

هیچکس واقف نشد از ختم کار رفتگان

در پی این کاروان هم آتشی افتاده است

پردهٔ ناموس هستی اعتباری بیش نیست

م ما را شیشه ای گر هست رنگ باده است

منزل خاصی نمی خواهد عبادتگاه شوق

هرکف خاکی که آنجا سر نهی سجاده است

زاهد ز رشک شرار شوق ما تردامنان

همچو خارخشک بهر سوختن آماده است

عقل کو تا جمع سازد خاطر از اجزای ما

عشق مشت خاک ما را سر به صحرا داده است

خار راه اهل بینش جلوهٔ اسباب نیست

ازکمند الفت مژگان نگه آزاده است

زنهار! ایمن مباش ز شک دردآلود من

گرهمه یک شبنم است این طفل توفان زاده است

تا فنا در هیچ جا آر ام نتوان یافتن

هرچه جزمنزل درین وادی ست یکسرجاده است

گوهر ماکاش از ننگ فسردن خون شود

می رود دریا ز خویش و موج ما استاده است

دل به نادانی مده بیدل که در ملک یقین

تختهٔ مشق خیال است آینه تاساده است